با لبخند تو بهارم بهاری تر

سلام... با آنکه می دانم نام " یک دوست بی نام " برایتان اشنا نخواهد بود ، اما مدتهای زیادی می شود که این خانه برای من بهشت بی بهانه ای شده است تا گاه گاهی نگار آشنای کودکی ها را در میان دیوارهایش جستجو کنم و از این حرف خودبخود می شود فهمید که این نخستین عبور من از این خانه نیست . اما این را هم اضافه می کنم که این ردپا نیز نخستین ردپای من در این خانه نیست اگرچه اینبار با نام نا آشنایی نوشته ام. اما برای خودم مملو از دلایلی شده ام که در خانه اتان بی نام باشم و کوشش کنم که حرفهایم را دور از واژه های طولانی و اضافه ای بنویسم ......البته ممکن است شما یا هر عابر دیگری که اینها را می خواند بگوید که مگر به اصطلاح کسی کله قند فرستاده بود ؟!! خب اگر سکوت را دوست داری سرت را پایین بیانداز و ساکت به خانه ات برو ! .شاید هم درست گفته باشد...اما....با آنکه سکوت را دوست دارم ، بازهم وقتی بوی مهربانی اتان در خانه ام می پیچد بی هیچ درنگی میهمان خانه اتان می شوم و بی اختیار در حس شکوهمند کودکانه ای سکوتم می شکند...در یک لحظه دلم برای درسای کوچک این خانه تنگ می شود....برای حرف زدن با کودک دلارای خیالهایم وسوسه می شوم....گویی که گونه های کودکانه اش را طرح ویژه ای می یابم برای لحظه های حدوث معجزه....معجزه ی بازگشت....معجزه ای برای سفر به روزهای دیرین کودکی... کوتاه و خلاصه اینکه نمی توانم ساکت بروم....از صفحه های بی شمار مجازی که هرگز به نوشتنم وسوسه ام نمی کنند ، در پیچ و تاب خانه ی درسا تاب سکوتم نمی ماند...شروع به نوشتن نظر می کنم و آن وقت خیال می کنم که لبخندش را احساس می کنم ....لبخندی کودکانه و پر از هزار معانی...لبخندی به یک زبان که شاید فقط من می دانم و او می داند.... چهره ی کودکانه اش در دشت خیالم ظهور می کند ...دندانها را روی هم فشار می دهم و گونه های قرمزی او را با بی رحمی می کشم !! برای لحظه ای خنده اش را رها می کند و دمای اخمهایش بالا می رود ...از چشمهای مضطربش خوب می شود شکایت او را فهمید...نمی دانم که چقدر این لحظه را می شود دوست داشت و چقدر می شود دلسوز شد....یک ماجرای دیرین که نه دلت می آید کودکی تا اینهمه شیرین را وادار به دلخوری و گریه اش نموده باشی و نه دلت می آید که گونه های کوچک و گل انداخته اش را هیچ نکشی ....(دل بیچاره من ) ! بگذریم ....بنا بود کوشش کنم که زیاده حرف نزنم ...با آنکه تا اینجا هم حرفهایم به درازا کشیده است اما آمدن عید را بهانه ای قرار می دهم برای چند خط نوشتن دیگر...برای نوشتن تبریکی متقابل و شادباش بهار به درسای عزیز و خواهری مهربان بنام مامانی درسا...خواهری به شباهت گرمی مهر آفتاب و منتهای محبتی که تمام احترامم را بر می انگیزد... از تبریکتان بسیار ممنونم و من هم به وقت طعم عید می نویسم که برایتان نقطه ی عطف خدا را می خواهم ...نقطه ی عطف خدا ... همان که در لفاف یک لبخند روی چهره زندگی می نشیند.... به وقت طعم عید ، برایتان دلهایی را آرزو می کنم که از جنس آسمانند و آرامشی الهی دارند...برای همیشه ی دستهایتان میوه ی مهر را می خواهم در ساحل آسودگی....برای هر لحظه ای که در آینه می نگرید ، دیدن چهره ای را می خواهم که از بوم خیال خدا رنگ گرفته و شادابی را برایتان باز می تابد....ابدیّت عشق را در هوای نفسهایتان و جاری زلال زندگی را چونان الهه عشق برای روزهای ابدی اتان آرزو می کنم ....می خواهم که تمام لحظه های زندگی را موقر و بی اضطراب در وسعت بیکران خاطره ها و رویش تجربه هایی شیرین و دلنشین بپیچید... نفس کشیدن در دل احساس خداوند را می خواهم وقتی که با خیالتان اوج می گیرید تا به سرزمین شاپرکها برسید... ..برایتان دلی را می خواهم که از شور عشق سرشار می شود و برای لحظه های سرشارتان اعتقاد را می خواهم...اعتقادی راسخ .......اعتقاد به بازتاب زلال آب...به ترانه ی های نبض خدا....به امکان بینهایت وقوع.....به امکان اجابت هر دعا....دعای لحظه ی تحویل.....اعتقاد به اجابت هر آنچه دشت احساس اتان را در لحظه ی نو شدن سال پر می کند... نیز در ماسوا ی گنگ ِ هر آرزوی محال ، نهایت ـ باور را برایتان می خواهم ....باور داشتن به اینکه در زندگی هیچ آرزوی محالی وجود ندارد و تنها کافی است که دستهایتان را بسوی خداوند دراز کنید و آرزو هایتان را کنار هم بچینید....باور به اینکه خداوند درست به اندازه وسعت مهربانی هرکس آرزوهایش را محقق خواهد کرد .........به اندازه ی برکت دستهایش به او عطا می کند ....به اندازه ای توان هر شخصی برای در مشت فشردن آرزوهایش یاری می کند.......به اندازه ی لیاقتش سهم هر کسی را از آرزوهایش محقق می سازد ..میزان یقین و باور داشتن آرزوهایش را می سنجد.....رویه ای منظم و سرشار از عدالت ....یک روند مستمر تعلیقی از ترکیب خواهش و استجاب.......پروسه ی نظام مندی که در میان مرز های نیاز و لیاقت خط جدا کننده ای می کشد ...فرایندی مشابه قانون تابش و بازتابش در علم فیزیک ....همان قانون عمل و عکس العمل یا همان قانون سوم نيوتن...همان محقق شدن آرزوها در اندازه ی لیاقتها.... با آنکه از مهربانی و برکت دستهایتان قبلا سراغ گرفته و البته قبلا نیز گفته بودم که دستهایتان در باورم برای هر وسعت آرزویی گشایش دارند... اما اکنون که پای لیاقتها به میان آمده است ، می گویم که تمام مهربانی و بزرگی دل اتان را باور دارم...به وسعت و برکت دستهایتان ایمان دارم...در کنار اینها ، عمیقا باور دارم که لیاقت اتان تحقق تمام آرزوهایتان را در حوصله ی دل خداوند می ریزد و این یعنی شما لایق تحقق هر آرزویی هستید....باوری مقدس تا مرز یقین و حقیقت ... تا نبض ِدعــای وقت خوب ِ تحویل سال: یا مُقلّب القلوب و الأبصار یا مدبّر اللیل و النهار یا محوّل الحول و الأحوال، حوّل حالنا إلی أحسن الحال... و این یعنی طعم امن خداوند.... به وقت طعم عید و در پایان حرفهایم برایتان طعم امن خدا را می خواهم تا مرزهایی بی نهایت... .تا حرمت ساده عشق....تا سجود و ربّیَ الاَعلی !

سلام مامان درسابابا انقدر درساخانمت رو تبلیغ نکن هنوز سنش برای ازدواج کمه هااااااادرسا خانم انشاالله سیصد و یک سالگیت رو جشن بگیریممامان درسا یه جور دعا کردم که خودمون هم گرفت هااااااا

سال نوتون مبارک ایشالااااااااااا سال خوب و خوشی داشته باشین در کنار درسای گل

سلام مامان درسا جون.... عیدتون مبارک ایشالا سال خوبی داشته باشید درسا جونو ببوسید

سلام به درساجوووونم و مامان مهربونش سال جدیدو خدمتتون تبریک میگم

درسای عزیز 31 ماهگیت مبارک، خاله جون

31ماهگیت مبارک فرشته کوچولوی من

سي و يك ماهگيت مبارك خانوم كوچولو